 |
 In deze editie:
|
Vijf auteurs bundelen hun krachten in Nimisa Publishing HouseNimisa Publishing House is het nieuwe platform van vijf zelfstandige auteurs. Mark van Dijk, Marieke Frankema, Atalanta Nèhmoura, Rik Raven en Joost Uitdehaag hebben besloten een ongebruikelijke stap te zetten en een nieuw uitgeefconcept te starten. Zij verlaten uitgeverij Books of Fantasy en zullen voortaan binnen de auteurscoöperatie Nimisa hun schrijfactiviteiten voortzetten, naar een nog hoger kwaliteitsniveau brengen en uitbreiden naar het buitenland. Een coöperatie van auteurs is een nieuwe vorm in de uitgeverswereld, waar men meestal gecontracteerd wordt door een uitgever of zelf uitgeeft via het POD-concept (Printing on Demand). Nimisa biedt haar auteurs de professionele kwaliteitsbewaking van een traditionele uitgeverij en grotendeels de vrijheid van POD. Dit is het gevolg van snelle veranderingen in een markt, waar uitgevers door dalende verkopen vaak een tekort aan fondsen hebben om nieuwe manuscripten van Nederlandse auteurs een kans te kunnen bieden. De coöperatie voegt de verschillende onderdelen van het uitgeefproces bij elkaar en creëert een directe lijn van productie naar distributie. Hierdoor is de groep auteurs zelf verantwoordelijk voor o.a. promotie, beurzen, contacten met lezers en boekhandels. Kortom: een grotere betrokkenheid bij elke schakel in het geheel waarbij de kwaliteiten van de auteurs onderling worden gebruikt om het collectief als geheel te steunen. Jannie van den Boogaard, eigenaresse van De Schrijverin en woordvoerder voor Nimisa, zegt: “Nimisa wil nieuwe kansen en mogelijkheden voor de auteurs onderzoeken en ontwikkelen. Zoals in het buitenland uitgeven, maar ook het volgen van workshops die de persoonlijke en schrijfontwikkeling bevorderen. Door de coöperatieve structuur worden de auteurs geprikkeld om meer zelfinitiatief te tonen en met elkaar te groeien. Nimisa vormt zo het ideale platform om als groep een goede naam op te bouwen en hierdoor een groter publiek te bereiken. Het is een avontuur waar we allemaal naar uitkijken: mooie verhalen, een gezonde financiële basis en gezelligheid op beurzen.” |
 Â  |
| Nimisa op FACTS – een kleine impressie Joost UitdehaagHet laatste weekend van september was een speciaal weekend, want het was de eerste keer dat we als Nimisa op een groot festival stonden, met Ciska, Jannie, Marieke, Mark, Rik en ik (Joost). We gingen naar FACTS helemaal in het mooie Gent; om half vijf ’s ochtends al zat ik in de auto om Rik op te halen.Het heeft iets speciaals om zo’n groot evenement vanaf het begin mee te maken. Kopje koffie op een verlaten beursvloer – de ervaren rotten binnen Nimisa hadden voor een espressomachine achterin de stand gezorgd – alles op zijn plaats zetten voor de drukte die komen gaat. Om tien uur stroomde een enorme golf bezoekers naar binnen en nog geen uur later kon je over de koppen lopen. Vanuit het rustige eiland van de stand heb ik daarna met veel plezier folders uitgedeeld van Fulia, boeken verkocht, gesigneerd en vooral heel veel gepraat, met lezers, voorbijgangers en nieuwsgierige collega-auteurs. Rond de middag even een rondje gelopen om het festival zelf te bewonderen. Mijn favoriete vrouwelijke held Daenerys Targaryen was ruim vertegenwoordigd onder de cosplayers met ruim zeven Daeneryssen (of is het Daeneri?). Verder een omgebouwde DeLorean gezien, model Back to the Future, en een complete Star Wars set met Jabba the Hutt. Na dit uitstapje weer terug naar de stand, waar inmiddels een jolige stemming was uitgebroken met de laatste klanten die nog even snel de boeken kwamen kopen die ze die ochtend gezien hadden.Als bij toverslag liep om zeven uur de hal weer even leeg als hij die ochtend was geweest. Langs de gesloten stands trokken wij niet veel later met onze koffertjes naar het hotel (lekker chique om de hoek), waar we neerzakten met een pilsje en dronken op Nimisa en de volgende FACTSdag. Het was mooi en vreemd en inspirerend en ik verheug me op de volgende beurs!
|
 Recht is het eerste boek dat door Nimisa is gepubliceerd en daar ben ik trots op.
Recht is mijn derde verhaal dat uitkomt als boek met zachte omslag. Ik vind dat wel wat hebben; een kaft die hard genoeg is om iemand nog nèt niet mee dood te slaan – maar aan de zware hersenschudding te laten bezwijken – en toch zacht genoeg om in een vochtige kelderruimte krom te trekken, alsof hij ondraaglijke pijnen lijdt… indien niet gelezen. Maar dat was niet … waar had ik het over? O ja, Recht! Schrijven is niet altijd geestverruimende ontspanning, ter informatie. Gedurende enkele jaren heb ik een haatliefdesrelatie met de personages moeten onderhouden, en dat was niet altijd een feestje. Toch zijn het uiteindelijk mijn beste vrienden geworden. Dat zullen ze altijd blijven. Het contact gaat verwateren, dat weet ik, maar we blijven elkaar trouw en misschien zie ik enkelen nog wel eens. Het verhaal van Recht is tweeledig. Eén van de delen sluit aan op Bron, hoewel dat verre van mijn bedoeling was toen ik er aan begon. Toen had ik een verhaal in gedachten over een jonge man en een jonge vrouw, die in hun jeugd door dezelfde man waren lastig gevallen. Ze kenden elkaar niet, maar door hun gezamenlijke bekendheid met de slechterik was daar het verband. Hopla. Echter, mijn manier van verhaal bouwen is niet de geijkte en getoetste manier die je wordt aangeleerd, helaas. Mijn verhaalbedenkmodus is traag vanwege gefingeerde beren op de weg en als ik dan – gedwongen door omstandigheden – even moet stoppen, duurt het lang voordat ik er weer in kom. Zo ook met dit verhaal. Toen ik er eindelijk weer aan begon, voelde de outline niet meer goed, en ik heb geleerd mijn fingerspitzengefühl te vertrouwen. Ik begon helemaal opnieuw, nu alsof ik het boek aan het lezen was. Met een vaag einde waar ik naar toe wilde, maar meer niet. Ik kon niet anders omdat het verhaal niet anders wilde. Op deze manier moest ik dus wel steeds opnieuw gaan bedenken, verzinnen, onderzoeken, toetsen of wat ik bedacht redelijkerwijs geloofwaardig kon worden gemaakt en of het nog goed genoeg geschreven was. De vage outline is altijd vaag gebleven. Pas nadat ik het hele verhaal enkele keren had herschreven begonnen de lijnen bij elkaar te komen. Hoofdstukken zijn geschrapt, het begin is herschreven, het einde eveneens en ineens viel alles samen. Personages werden mensen, die elkaar op gingen zoeken, de verhaallijnen vlochten in elkaar als onverwoestbaar bindmateriaal en Eureka! Daar was mijn verhaal met mijn einde. Recht heeft me lang geplaagd. Maar hij was het waard.
Op 30 oktober gaat de officiële boekpresentatie plaatsvinden in Reusel in de Openbare Bibliotheek. De burgemeester is aanwezig en zelfs Jaques Smeets (auteur van De blauwe diender) en Joost Uitdehaag (voorzitter Nimisa) geven acte de presence. Rik |
  Gerechtigheid
Half november komt mijn vierde boek uit. Na twee thrillers en een kinderboek nu een roman, die naar de titel “Gerechtigheid” gaat luisteren. Totaal iets anders dan mijn vorige boeken. Is dat lastig schrijven? Nee, dat valt wel mee. Ik schrijf waar mijn hart ligt en dat ligt bij vrijwel alle genres. Lastiger is het dat ik in de afgelopen zes zinnen al drie keer een dinosaurus voor mijn twee jaar oude dochter in elkaar gezet heb, maar dat hoort erbij als je thuis schrijft. Het grootste verschil zat hem voor mij in het niet uitgebreid kunnen beschrijven van bloederige scènes. Kon wel, maar dat deed het verhaal geen eer aan. Toen ik begon te schrijven, was het de bedoeling dat het weer een triller moest worden. Ik had een Graaf van Monte Cristo-achtige opbouw voor ogen, maar dan met bloederige en nietsontziende wraakoefeningen. Over de opbouw had ik nog niet zoveel nagedacht; ik besloot Daisy’s verhaal gewoon van het begin tot het eind te vertellen. Probleemfactortje waar ik op de helft tegenaan liep, was toen ik na de ontroerende en soms hartverscheurende opbouw aan het gedeelte toekwam waarin Daisy een grote schat vond en op al haar plaaggeesten wraak ging nemen, dit niet meer met rondvliegende ledematen gepaard kon gaan. Dat zou niet alleen ongeloofwaardig zijn geweest, maar ook het mooie, biografische gedeelte onderuit halen. Dat zat me dwars, tot ik me iets herinnerde waar ik indertijd erg van onder de indruk was. Joe Hill begon in Hoorns met een hoofdpersonage dat nog halfdronken op het door hem ondergekotste graf van zijn vriendin wakker wordt, die hij ook nog zelf vermoord en verkracht bleek te hebben. Een niet al te sympathiek personage dus, maar gaandeweg het verhaal ging je toch steeds meer van hem houden. Superknap gedaan, vond ik zelf. Ik besloot hetzelfde te proberen. Ik draaide mijn twee verhaallijnen om en begon met de vondst van de schat en Daisy’s wraak, om pas na afloop, wanneer ze haar missie tot een einde had gebracht te vertellen wat haar hiertoe dreef. Deze manier van vertellen bood me iets meer vrijheden wat de afstraffingen betreft en als aardige bijkomstigheid hield het de lezer continu op het puntje van zijn stoel, omdat het verhaal nu vol losse puzzelstukjes zat, die pas aan het einde in elkaar pasten. Het redactiewerk zit er bijna op, de cover is bijna klaar en de proeflezers waren enthousiast, waardoor ik ervan overtuigd ben dat ik de juiste keuze heb gemaakt. Ik ben benieuwd wat jullie, mijn geliefde lezers, ervan vinden. Vol spanning wacht ik de recensies af. |
